Jaarlijkse wandeling op 11 november in Bérisménil
|
De herfst heeft zijn intrede gedaan en de natuur verandert van kleur. Fantastisch toch! Tijd om te onthaasten en onze benen eens uit te strekken. |
 |
De dag begon al vroeg want om 10 uur werd iedereen verwacht op het adres Bérismenil 10E. Dus om 8 uur in Mortsel vertrekken, twee uurtjes rijden en dan ..... zoeken.
Een dorp waar alle straten dezelfde naam hebben en de huisnummers elkaar niet logisch opvolgen, dat bleek voor iedereen een opgave te zijn om dan het nummer 10E te vinden. Maar tegen 10.15 uur zat iedereen al aan de koffie of thee met koekje erbij en om 11.45 uur stonden we met z'n allen gelaarsd en gespoord op het vertreksignaal te wachten. Nog even de keuze voor het menu van 's avonds opgeven en weg waren we. Rustig het dorp uitlopen en na 5 minuutjes waren er al geen huizen meer te bekennen in de omgeving.
Omdat men af en toe eens een stukje bos rooit, kregen we regelmatig prachtige panorama's voor de ogen waarbij de herfstkleuren schitterden in de zon. Een sparrenbos met witte topjes op de voorgrond maakte het uitzicht nog wat specialer. En de plassen op het pad zorgden soms voor echte evenwichtsoefeningen.
Tijd dus voor een eerste rustpauze en de intussen welbekende bekertjes en flessen. En we waren nog maar goed en wel terug vertrokken wanneer onze aandacht getrokken werd door een koppel roofvogels. Verrekijkers en telelenzen konden niet genoeg helpen om uit te maken welke beestjes het juist waren. Bij Les Grands Sarts op 565 m hoogte staat een rustbank en dat nodigde dan weer uit om even halt te houden. Nu moesten we de baan naar Samrée volgen maar na een 100-tal meter doken we alweer het bos in. De weg daalde hier weer een eindje en zo stilletjesaan begonnen de magen te knorren. De eerste de beste zonnige open plek met mooi uitzicht kreeg dan ook het genoegen ons gezelschap te mogen ontvangen. De knapzakken, van eenvoudige boterham met kaas of hesp over luxe sandwiches tot complete slaatjes, werden verorberd.
Geen tijd voor een siësta. Even een heel modderig stuk omzeilen langs een smal bospadje en plots stonden we voor een heel oude mooie en fotogenieke beuk. Vanaf hier ging het flink bergaf en langs het pad krioelde het weer van de paddenstoelen en mooie exemplaren vliegenzwammen. En beneden liep er natuurlijk een watertje dat een tijdje langs ons pad bleef klateren. Uiteindelijk staken we het via een bruggetje over en klom het pad weer snel.
Dan kwamen we terug op bekende wegen, we hadden een mooie lus achter ons. Een tweede lus is de volgende uitdaging maar enkelen verkozen toch om de kortste weg terug te nemen. De meerderheid ging die uitdaging wel aan en die hadden even later dus wel weer een versnapering verdiend. Gelukkig hadden hier dikke bomen gestaan en was er plaats voor twee om er even op te verpozen. Lang konden we er niet van genieten want er moest nog gestapt worden. 
En de weg werd hier en daar wel eens een waterweg. Maar niet getreurd, je kon er omheen door het bos of er door als je rubberlaarzen had. De zon begon al aardig te zakken aan de horizon en dat leverde dan weer mooie vergezichten op.
Met het eindpunt in 't vizier werd er toch nog een laatste bevoorradingsstop gehouden. Kwestie van in goeie conditie de eindstreep te halen zeker? Wat dan ook, na een laatste stevige klim, zonder problemen gebeurde. Na een kleine 6 uurtjes in de buitenlucht en een veertiental kilometers klimmen en dalen stonden we weer met z'n allen bij het vertrekpunt. Nog een laatste inspanning voor een groepsfoto en dan was het tijd voor het aperitief en de straffe verhalen van onderweg. Met z'n allen dan naar La Villa des Fleurs voor een lekker etentje en tenslotte maar weer de terugweg naar Mortsel.
Bedankt Jan en Mark voor de mooie wandeling en Carine en Chris voor de catering.
Bedankt iedereen die er bij was voor de gezellige boel en tot volgend jaar op 11 november!
