We hebben weer een seizoen hard getraind
en dus was het tijd om eens heerlijk te ontspannen.

donderdag 9 mei 2013 (O.H.Hemelvaart)

trokken we met de liefhebbers van een partijtje wandelen
in een ongewone omgeving naar het
Verdonken Land van Saeftinghe

Vroeg opstaan op een vrije dag ... Het is iedereen gelukt en met z'n 23, een gidse, een fotograaf en nog 2 figuranten van het Hollandse weekblad Panorama zijn we stipt op tijd vertrokken.

Natuurlijk beginnen met een woordje uitleg over de geschiedenis van het gebied: inpolderen, overstromen, terug inpolderen, 80-jarige oorlog, dijken doorbreken, .... en tenslotte natuurgebied. En daar trekken we dan in nadat we afscheid genomen hebben van de geliefden die niet van slijk houden.

Jawel slijk! Al snel duiken we de eerste greppel in en worden de laarzen getest. Het is duidelijk dat er een woordje uitleg van de gids nodig is hoe je best door dit slijk moet lopen. De eerste slijksporen op de kleren zijn gemaakt en er zullen er nog volgen!

Even wachten op de Panoramaploeg en op naar de volgende greppel. Tussendoor nog heel veel uitleg over de flora van het gebied en in de verte "rijden" de containders intussen over de horizon. Daar moet dus ergens de Westerschelde zijn.

Greppels in alle maten en soorten. Hele kleintjes waar je met een flinke stap over komt, wat grotere die een sprongetje vragen (of waar je net niet over geraakt met dat sprongetje ...), grotere greppels van enkele meters breed waar je naar beneden en terug naar boven moet en de hele brede waar dan meestal ook nog wat water stroomt. Da's dan weer een mooie gelegenheid voor de jongsten om te testen hoe hoog hun laarzen wel zijn en dat weet je natuurlijk pas als het water er langs de bovenkant inloopt! Alle greppels hebben wel een slijkbodem maar niet alle slijk is hetzelfde. Een greppel lijkt wel een speciale reputatie te hebben en een achtergebleven laars is daar getuige van maar wij raken er over zonder laarzen achter te laten.

Zo stilaan lopen we nu richting "eenzame boom" waar we even halt houden en nog verhaaltjes krijgen over het verband tussen de "berg", de boom en de schaapherders die hier vroeger hun schaapjes lieten grazen.

Daarna gaat het in een grote bocht terug richting start. We lopen nu bijna het hele stuk door het brede Speelmansgat waar het makkelijk lopen is. Nog even kijken of er geen zeekraal te oogsten valt maar die blijkt nog veel te klein te zijn. Dan komt het laatste paaltje van het "ruige laarzenpad" in zicht maar we blijven toch nog even door de greppels ploeteren. Na een laatste "moeilijke" greppel hebben er zich enkelen te ruste gelegd en wordt een koekje, banaan, ... tussen de tanden gestoken om het nog een paar honderd meter over het "ruige laarzenpad" te kunnen volhouden.

Zowat drie uur nadat we vertrokken zijn, is het dus tijd om ons botten te kuisen en propere kleren aan te trekken. Nog een bezoekje aan het bezoekerscentrum en dan met z'n allen naar 't cafeetje voor een fris pintje of een warme chocomelk, een bakharing, soep met ballen of gewoon een uitsmijter van formaat. Maar als daar de livemuziek wat teveel smartlappen begint te spelen houden we het voor bekeken en keren we tevreden terug naar huis.

Met dank aan Jurgen en Steven voor de foto's.